IM:AA: Część 4

Witam was serdecznie w tym wyjątkowym dla mnie dniu. Otóż...
Shija: Dziś mija równy rok od założenia tego oto bloga.
Miałaś się nie wcinać. Zresztą. Dziękuje serdecznie wszystkim, Którzy kiedykolwiek  tu weszli i czytali. Specjalne podziękowania kieruje do:
1. Uli- za wsparcie i wiarę we mnie od samego początku.
2. Weronice- za wysłuchiwanie moich bzdur i ustawianie mnie do pionu.
3. Pieguskowi- za ocenianie szczerze tych moich wypocin i cierpliwość
4. TonyPepper- za cudownego bloga i ciepłe słowa.
5. Pepper- za wspaniałe opowiadania i nasze krótkie dyskusje na GG.
6. Annie Katari- za genialne teksty, mam szczerą nadzieje, że odezwiesz się na GG: 50999911
7. Pep Pots- za nowiutką historie i wenę.
8. Wszystkim anonimowym- za ciepłe słowa.
Shija: Dużo tych podziękowań.
Cicho być. To przecież pierwszy rok. Musiałam podziękować za okazane wsparcie. A oto rozdział

Część 4

# Star #

            Otworzyłam szeroko oczy i próbowałam zrozumieć, co on do mnie mówi. Niestety, mój mózg udał się chyba na spoczynek, bo przyswojenie tego zajęło mi dobre pięć minut. Przycisnęłam palce do skroni.

Star: Musimy się z nią pogodzić. I to szybko.

            Tony tylko kiwnął głową. Problem polegał na tym, że kompletnie nie miałam pomysłów. Zazwyczaj mi ich nie brakowało, a teraz pustka. Nagle doznałam olśnienia. Niemal słyszałam w głowie anielskie chóry śpiewające „Alleluja”. Zanuciłam pod nosem i zaklaskałam w dłonie. Jestem geniuszem, jestem geniuszem! Ignorując szokowane spojrzenia kuzyna, odtańczyłam taniec zwycięstwa. Jego wzrok mówił jasno, że waha się czy nie zamknąć mnie w psychiatryku.

            Przecież za dwa dni Pep ma urodziny. Wtedy też ściągnę ją do zbrojowni, jeśli będzie trzeba siłą, i Tony da jej Rescue. Ja będę musiała potem pomyśleć nad jakimś prezentem. Najważniejsze, że rozwiążemy problem zbroi i ruda nam wybaczy. Chyba. Mam nadzieje. Przedstawiłam pomysł Tony’emu.

Tony: Może zadziała. Ale żeby wyrobić się z poprawkami, będę musiał pracować 24 godziny na dobę.

Star: Przepraszam ja cię bardzo. Przy jednym z projektów nie spałeś dwa tygodnie, więc dwa dni to nie problem. Poza tym pomogę ci.

Tony: Chyba ci jednak za pomoc podziękuje.

Fuknęłam na niego, jak obrażona kotka. On tylko wzniósł oczy ku niebu i wziął się do pracy. Ja natomiast wróciłam do zabawy fotelem.

& 2 dni później &

# Pepper #

            Wracałam ze szkoły, smutna, zła i osamotniona. Dziś kończę osiemnaście lat, a wszyscy najwidoczniej zapomnieli. Tata wyszedł zanim wstałam, a Gene mnie bezczelnie unikał. Zaczęłam nawet żałować, że pokłóciłam się z kuzynostwem i Rhodey’m. Weszłam do domu, a cisze przerwał dzwonek telefonu stacjonarnego. Niechętnie podniosłam słuchawkę.

Pepper: Tak?

- Pepper? Dzięki Bogu, cię złapałam. Mówi Star. Błagam pomóż nam! Są kłopoty! Duża grupa z Magi! Tony potrzebuje pomocy, a Rhodey’ego wcięło. Pomożesz?

            Star wyrzucała z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego, a w jej głosie brzmiał strach. Wahałam się tylko przez sekundę.

Pepper: Leć do niego. Będę w zbrojowni za minutę.

            Wybiegłam z domu i pędem rzuciłam się w kierunku zbrojowni. Po chwili wpadłam do środka. Zatrzymałam się, zaskoczona. Otaczała mnie ciemność, żadnego nawet najmniejszego światełka.

Pepper: Hej! Jest tu ktoś?!

            Nagle wszystkie światła rozbłysły.

- Wszystkiego najlepszego, Pepper!

            Zamrugałam kilka razy. Tony, Star i Rhodey stali na środku pomieszczenia, z szerokimi uśmiechami. Brunetka rzuciła mi się na szyje.

Star: Sto lat, Sto lat, rudzielcu!

Pepper: Okłamałaś mnie.

            Próbował udawać obrażoną, ale szeroki uśmiech dziewczyny upewniał mnie, że kompletnie mi to nie wychodzi.

Tony: Gdyby tego nie zrobiła, nie przyszłabyś.

Star: Nie wcinaj mi się!

            Spojrzałam na niego strapiona, ale ciepły błysk w jego niebieskich oczach dodał mi otuchy.

Pepper: Tony, Star, ja… Ja… Tak bardzo was przepraszam.

            Stark podszedł, odsunął kuzynkę i przytulił mnie. Star wyglądała, jakby miała mu za moment wydłubać oczy.

Tony: Nie przejmuj się tym. Było- minęło. Wszystkiego najlepszego.

Star: Odsuń się, Tony! Ja pierwsza daje jej prezent!

            Wręczyła mi nieduże pudełko i ponownie uściskała. Zważyłam prezent w dłoni, zastanawiając się, co jest w środku. Szybko zerwałam ozdobny papier i z zaskoczeniem wyjęłam malutki odtwarzacz w barwie fiołków.

Star: Masz tam coś koło 250 piosenek. Tak, J.A.R.V.I.S.?

J.A.R.V.I.S.: Dokładnie 248 utworów.

Star: Możesz wgrać jeszcze coś około stu.

Pepper: Łał. Dzięki.

            Od Rhodey’ego dostałam perfumy i bransoletkę. Tony za to zasłonił mi oczy i poprowadził gdzieś. Krocząca obok, Star nuciła bezsensowną melodyjkę i co jakiś czas podskakiwała. Nagle zatrzymaliśmy się, a Tony zabrał dłonie z mojej twarzy. Przede mną w specjalnej komorze, stała zbroja, którą widziałam ostatnio.

Tony: Oto Rescue. Stworzona specjalnie dla ciebie. Nazwę możesz oczywiście zmienić.

            Z radosnym okrzykiem rzuciłam mu się na szyję. Obejmując mnie, obrócił się kilka razy. Kiedy się od niego odsunęłam, zobaczyłam na twarzy Star podstępny uśmieszek.

Star: Co powiesz na jazdę próbną? Oczywiście polecimy z tobą. W razie gdyby zbroja nawaliła.

Tony: Nic nie ma prawa nawalić. W końcu to mój projekt.

            Równocześnie zmrużyłyśmy oczy, patrząc na niego wilkiem, a Rhodey wymamrotał coś w stylu „znowu się zaczyna”.

Pepper: Zawsze coś może nie wyjść.

Star: Zbyt wierzysz swoim wynalazkom, kuzynie

Tony: Ja nie popełniam błędów.

Pepper: Twoje ego jest większe od zbrojowni.

Star: Poprawka, Pep. Ono jest większe niż cały Nowy York.

Tony: Przesadzacie. Ej, Rhodey! Może byś mi pomógł?

Rhodey: Sorry, stary. Twoja kuzynka to diabeł wcielony, Pepper jest niebezpieczna dla otoczenia, a ja chce jeszcze pożyć.

Star, Pepper: Ej! To było wredne!

            Kiedy wreszcie opuściliśmy zbrojownie, mogłam wreszcie zobaczyć, co Star miała na myśli, mówiąc o najwspanialszym uczuciu na świecie. Po raz pierwszy poczułam się tak wspaniale wolna. Kawałek przede mną leciał Iron Man, a za mną Dark Angel. Nagle Star zrównała się ze mną, zrobiła salto i poleciała do przodu. Jej wielkie, czarne skrzydła błyszczały w słońcu. Wylądowaliśmy na chwile na dachu Empire State Building. Usłyszałam głos Rhodey’ego.

Rhodey: Wracajcie. Pepper leci na rezerwie.

            Znów wzbiliśmy się w powietrze.

Jeszcze raz za wszystko dziękuje. Do następnego.