Lustro: Rozdział 1

Oto i bonus.
Shija: Wiecie ile ją męczyłam, żeby to w końcu napisała.
To jest pierwszy rozdział opowiadania, które chciałabym wydać jako książkę.
Shija: Znowu nadajesz bez sensu. Musimy posprzątać w pokoju.
Musimy?
Shija: No... Ty będziesz sprzątać, a ja nadzorować cię siedząc na kanapie.
Leniwiec.
Shija: Mówiłaś coś?* wyciąga kosę*
Nic a nic. Dobra my spadamy. Czytajcie.



 

Głośny pisk wyrwał mnie ze snu i zwalił z łóżka.

-AŁA! Kto, do diaska, położył tu te książki?!- spytałam, rozcierając obolałe plecy.

- Sama je tam położyłaś. Już nie pamiętasz?- rozległo się od strony staromodnego lustra, należącego do mojej prapraprababci.

- Zamilcz!- krzyknęłam podchodząc do zwierciadła.- Dziś jest sobota, więc mogłam jeszcze pospać.- dodałam.

- Nie zamierzasz trenować?- to pytanie zadał Ren, który siedzi w tym lusterku już nie wiem ile czasu. Był uczniem poprzedniej właścicielki jego więzienia. Mimo lat tam spędzonych wciąż był w wieku 17 lat. Nie mam pojęcia, jakim cudem.

                Upss! Znów odpłynęłam.

- Oczywiście, że zamierzam.- odparłam z entuzjazmem.- To, co robimy, sensei?

- Umiesz już wyczuć w sobie magię i wprawić ją w ruch, więc dziś telekineza. Wybierz jakiś przedmiot.- nakazał, a ja uśmiechnęłam się i chwyciłam lustro, siadając na łóżku.- Zaraz, moment. Ame, ty Chyba nie zamierzasz użyć tego lustra?- nie odpowiedziałam.- Ameno Katsu, odpowiedz!

- Tak, mam zamiar użyć lustra!- warknęłam.

- Przypominam, że jak zbijesz to szklane więzienie to już stąd nie wyjdę.

- Pamiętam, pamiętam.-chciałam dodać, że nie jestem idiotką, ale przeszkodziło mi burczenie. No tak. Nie jadłam jeszcze śniadania. Hmm… E tam. Jedzenie ważniejsze niż Ren.

                Podniosłam się i cały czas trzymając zwierciadło ruszyłam do kuchni.

- Hej! Czekaj! Dokąd idziemy?!- krzyknął zaskoczony chłopak.

- Do kuchni. Pora na śniadanko.- wyjaśniłam, zbiegając po schodach.

                Rozejrzałam się po salonie, a moją uwagę przykuła kartka leżąca na stoliku do kawy. Podniosłam ją.

„Ameno!

                        Musiałem wyjechać na parę dni. Nie życzę sobie, by pod moją nieobecność przychodzili do ciebie jacyś chłopcy. Jeśli dowiem się, że złamałaś zakaz czeka cię sroga kara. Wracam za tydzień.

Do zobaczenia.

Tata.”

                Westchnęłam. Opiekuńczy tatuś się znalazł. Kiedy jest w domu, ciągle myśli o firmie, a jak wyjeżdża zostawia zawsze taki sam list. Lepiej było, gdy mieszkałam z mamą w jej małym mieszkanku. Jednak po śmierci babci, ojciec przypomniał sobie, że ma córkę i założył mamie sprawę o prawa rodzicielskie, którą wygrał pokazując, że moja rodzicielka nie ma warunków bym u nie mieszkała. Chociaż nie ma tego złego. Gdybym tu nie trafiła, nie poznałabym Rena, czyli niemiałabym, kogo doprowadzać do szału. I co najważniejsze nie wiedziałabym, że jestem wiedźmą. 

                Z rozmyślań wyrwał mnie mój żołądek po raz kolejny domagając się posiłku. Pospiesznie skierowałam się do kuchni i postawiłam lusterko na krańcu stołu.

- Co planujesz ugotować?- zapytał mój towarzysz, kiedy szperałam w szafce w poszukiwaniu patelni.

- Chyba zrobię jajecznicę.- odparłam, wchodząc na krzesło i przeszukując górne szafki.- Znalazłam!- krzyknęłam wesoło, jednak za bardzo się odchyliłam i spadłam podłogę.- Ała!!

- Niezdara.- skwitował Ren, ze złośliwym uśmieszkiem.

- A zamknij się.- mruknęłam, wyciągając jajka z lodówki i kładąc je na blacie. Jedno z nich stoczyło się, spadło na podłogę i, nadal całe, wtoczyło pod stół.- Nosz do licha ciężkiego!- warknęłam i, po chwili namysłu sama zanurkowałam pod mebel.

- Dziewczyno, ty to masz szczęście po prostu. Nie zapomnij nalać oleju na patelnie, bo puścisz nas z dymem.- usłyszałam z góry.

- Morda w kubeł!- wrzasnęłam i podniosłam głowę, zapominając, że nadal jestem pod stołem.- To twoja wina.- jęknęłam masując obolałą czaszkę.

- A niby, z jakiej paki?

- Wkurzasz mnie.- wydostałam się spod mebla i wyprostowałam.

                Chwyciłam za rączkę jednej z szuflad i pociągnęłam. Zero efektu. Znowu się zacięła. Szarpnęłam mocniej. Szuflada odskoczyła, a ja wpadłam na stół.

                Lusterko spadło na ziemie i roztrzaskało w drobny mak. Usłyszałam jeszcze wrzask Rena: „ Ty przeklęta idiotko!”. Spojrzałam załamana na odłamki szkła i wtedy stało się coś dziwnego.

                Błysnęło światło, tak mocne, że musiałam zasłonić oczy. Gdy w końcu przygasło przede mną, w pełnej okazałości stał ten wnerwiający idiota. Nie zastanawiając się chwyciłam patelnie i z całej siły uderzyłam go w głowę.